O mar de Xulio

Silencio. Contraccións. Gritos. Respiración acelerada. Silencio. Contraccións. Gritos. Respiración acelerada. Ábrese a  porta, a cama deixa e ser empurrada. Máis gritos “Xa sae, xa sae”. Son voces de fondo.

A sala está moi iluminada pero Amparo non se fixa niso. A dor que sinte é demasiado forte como para percibir a iluminación ou outro pequeno detalle.

 De pronto, a dor cesa e a sala inundase dun leve pranto que empeza a gañar forza a cada segundo que pasa fora do ventre materno.

Pouco despois, póusanlle a Amparo un corpo, envolto nunha suave e rosa manta. Apartouna un pouco do rostro da criatura, e sorriu. A súa mirada transmite unha mestura de esgotamento cunha enorme ledicia.

 -Parabéns, é unha nena. Ademais, moi sa.

Vólvea mirar, e sen dubidalo murmura Mariña. A rapaza cesa as súas bágoas e esboza unha especie de sorriso.

                                              

Os anos pasaron para Mariña, vestidos por aquí, saias  por alá, bonecas, princesas... A pesar de todo isto, os seus inquietos ollos azuis sempre buscaban o pantalón no armario, o coche teledirixido nos escaparates, as películas de superheroes que súa nai cambiaba.

Con tan só cinco anos, Mariña ten un segredo. Un segredo tan grande que non o comparte con ningunha das persoas da aldea. Nin con Alfonso, que é o seu mellor amigo, para non dicir o único...

Catorce anos ten Mariña, a pesar do paso do tempo, non fixo novos amigos, máis ben, aumentáronlle  os enfrontamentos. Na clase non falan con ela por culpa de Ximena, a filla do boticario. Todos a queren agradar e por iso fan todo o que lle mande.

Aínda así, non se sente sola, ten a Alfonso e... As árbores! Mariña sempre lle conta todo as arbores que crecen no medio do monte, na parte menos visitada polo home.

Ten unha arbore preferida, chámalle  Saraiba e é a súa mellor amiga. Escolleuna pola gran rocha que ten ao carón do seu tronco. Esa rocha onde chegou a pasar tardes enteiras, rindo e chorando.

Saraiba é a única de toda a aldea que sabe, e acepta, o segredo que Mariña oculta. Esta, non llo contou a ninguén máis, nin as árbores que ten ao seu redor, nis aos paxaros que habitan nas súas ramas...

Un venres pola maña, Mariña estaba na clase, e como non lle foi a profesora empezou a escribir todo o que lle diría a súa amiga esa tarde. Sen ela decatarse, Ximena acercáselle polas costas e quítalle o papel:

 -Vaia, vaia, se agora imos ter unha escritora de gran éxito na clase. E eu sen sabelo!

 Todos comezan a rir, Mariña agacha a cabeza. Desexa desaparecer, estar xa na rocha e dicirlle a Saraiba todo o que odia a Ximena, que desexa que esta estivese no seu lugar.

Unha voz, sácaa dos seus pensamentos:

 -Non che ensinaron que é de mala educación coller as cousas sen permiso?

Ximena busca a persoa que se atreveu a desafiala e atopouse coa mirada chea de rabia de Alfonso.

 -Xa vexo que saíu o teu mozo a defenderte.

E cun sorriso de autosuficiencia, rompe o papel en pequenos anacos, e sopra para que se lle queden atrapados no pelo de Mariña. Todos rin, menos ela, que se lle escapa unha bágoa.

 -Gracias- di nun murmurio cando todos, menos Alfonso, se foron.

 -De nada- silencio.- Que estabas escribindo?

 -Só era unha parvada.

 -Sabes que podes confiar en min, non?

Ela asente, mentres xoga cos restos de papel que lle empezan a caer na mesa. Pode distinguir algunha que outra palabra: Saraiba, podo, Ximena, adeus, Xulio. Xa nada tiña sentido, aquela rapaza derruirao todo!

Chegou a tarde, Alfonso iría en vinte minutos ao río, o tempo suficiente para que Mariña poida visitar a Saraiba e regresar. Antes de comezar a camiñar, busca un trevo de catro follas para a súa mellor amiga. Unha vez que o ten nas súas mans, emprende a viaxe.

 -Ola Saraiba, son eu. Teño pouco tempo para falarche, pois quedei con Alfonso- O  vento fai que axite as follas.- Si, estou moi emocionada de quedar con el, fai moito que non o faciamos. – As follas móvense de novo.- Non! Hoxe non será o día no que llo conte- Outra vez o vento fai que Saraiba responda.- Por qué non? Acaso non recordas o que me di sempre miña nai? Nas aldeas é imposible gardar un segredo, non llo contes a ninguén, que seguro que se che quita esa parvada da cabeza.

Mariña escoita o son dunha rama que se acaba de romper, busca coa mirada a procedencia deste, e alí o ve.

 -Cheguei antes de tempo e vin como viñas, non te quería asustar...

 -Que escoitaches?- Pregunta cos ollos treméndolle nas cuncas.

 -Non moito, hai moita distancia e falas baixo...

 -Repito, que escoitaches?- di mentres da un paso para acercarse a el.

Alfonso envía saliva, respira profundamente e ante a mirada atenta de Mariña, responde:

 -Escoitei como lle dicías a esa árbore que quedas comigo e que hoxe non me vas a dicir algo, que ten pinta de ser importante...

Suspira, por sorte Alfonso non sabía nada.

 -E agora que estou aquí, non mo vas a contar igual? Voume ter que quedar coa dúbida?

Silencio. O vento axita as follas de Saraiba. Mariña lánzalle unha ollada e asinte. Alfonso non se decata de nada do que pasa, solo ten a certeza de que a súa amiga lle vai contar algo moi importante.

 -Para empezar, non llo podes dicir a ninguén. Espero que ti o gardes mellor do que eu o estou a facer.

Alfonso non se move, apenas é capaz de pestanexar, e tragar é moi doloroso para el. Asente sen apáneas mover o pescozo e mantén a mirada fixa en cada movemento que fai a súa amiga.

 - Empezarei por presentarche a Saraiba, é a miña mellor amiga.- Di mentres a sinala.-Coñecina un día que saín a pasear tras unha forte discusión con miña nai. Ao principio pensaba que falaba soa, ata que notei como esta árbore me consolaba, e non me xulgaba  a pesar de saber o meu segredo.

Mariña detense, non atopa as palabras, busca a Saraiba coa mirada pero esta fai como se non a estivese escoitando. Alfonso tampouco  se move, semella outra árbore máis. Mariña pecha os ollos, e sen pensalo, as verbas saen da súa boca:

 -Non son Mariña, odio a Mariña. Eu son Xulio.

Xulio abre os ollos, sente como Saraiba axita as follas, semella que lle está aplaudindo. Non é capaz de mirar a Alfonso, seguro que o xulga, seguro.

 -Gracias por compartir isto comigo, seguro que non foi doado.

E sen el esperalo, sente como Alfonso o aperta moi forte, dándolle a entender que o vai a protexer. Que non lle importa nada. Cando o soltou, non tiña ganas de marchar daquel lugar. Alí pode ser Xulio, sen o desprezo dos seus compañeiros. Sen ter que escoitar da súa nai “É unha fase, xa se che pasará” ou “Sorte que teu pai morreu antes de ver en que te convertiches”. E comeza a chorar sobre o ombro dereito de Alfonso.

 -Tranquilo. Non pasa nada. Eu estarei ao teu carón.

Intenta secar as últimas bágoas que mollan o seu rostro, mentres estabiliza a súa acelerada respiración. De pronto, comeza a saloucar, o cal fai que o peito se lle oprima e senta como se o corazón lle fose a estoupar. Non era a primeira vez que a sentía, a sensación de querer morrer.

 -Xa estás mellor?

Xulio asente, co corazón na gorxa impedíndolle o paso do aire.

 -Por qué tardaches tanto en dicirmo?

 -Pois polo mesmo motivo que tarda un escritor en amosar a súa obra, ou o pintor en quitar o pano que cobre o seu cadro, por medo. Temor do que pensarán, do que dirán...

 -Pero Mar... Xulio, sabes que eu sempre permanecerei ao teu carón. Es a miña mellor amiga, amigo quería dicir mellor amigo.

Xulio sorrí, sen dúbida desexa que todas as persoas sexan como el. Que comprendan que o xénero non ven determinado polos xenitais, senón por como te sentes, pola persoa coa que te identificas.

 -Ocorréuseme unha idea! Agora que lembro que a miña casa está valeira...- murmura  Alfonso.

 -Al, Alfonso... Non son homosexual. Quero dicir, son un home heterosexual, gústanme as rapazas...

Alfonso comeza a rir moi fortemente. A súa risa provoca que todos os paxaros que están nas ramas, saian voando en todas a direccións.

 -Non é para iso- di limpándose as bágoas- vamos, déixame sorprenderte!

Chegaron  a casa de Alfonso, estaba valeira tal e como dixera. Soben as escaleiras e diríxense ao seu cuarto.

 -Quítate a roupa- ordénalle- vámolo pasar ben...

Xulio abre moito os ollos. Alfonso volve rir e esquiva axilmente o coxín que lle lanzou ao ver que lle estaba gastando unha broma.

 -Agora en serio, a que viñemos?

 -Quero que quites ese vestido e poñas algunha roupa miña, para que te vexas por fora como es por dentro.

Ambos esbozan un gran sorriso, e Xulio comeza a revisar o armario. Finalmente, alí o ve, ese é o seu conxunto. Ao acabar de vestirse, baixa as escaleiras e reúnese co seu amigo no salón.

 -Estás xenial!

Xulio ruborizase. Séntese libre coa camiseta branca con raias horizontais azuis que non se estreita para marcar a figura; e cos pantalóns negros que, ao non ser da súa talla, se viu na obriga de lle por un cinto.

 -Sabes? Esa camiseta quédache mellor a ti que a min, e solo a puxen unha vez, polo que... Gustaríame que te quedases con ela!

 -Moitas gracias, é xenial!

A tarde pasou entre xogos, series e profundas conversacións, nas que Xulio lle contou todo o que levaba calando durante catorce anos. Contoulle como súa nai reprimía a súa verdadeira identidade, como se deita chorando cada noite...

Antes de marchar para a súa casa, Xulio tivo que volver a  ser  Mariña,e un bacío inundouna. Ela púxose o seu vestido branco con flores  que súa nai lle obrigaba a levar e que o sentía como se fose o traxe dun preso.

Cando chegou a casa, foi directamente ao seu cuarto. Non quería ver a mirada da súa nai. Seguro que lle transmitiría que todo o desa tarde, non foi máis que unha ilusión, que realmente non a aceptou. E que mañá toda a aldea ía a saber o seu segredo.

Ao día seguinte, Xulio espertou. Vestiuse coa camiseta que lle regalou Alfonso e un pantalón negro da súa talla. Sae da habitación arrastrando os pés e coa cabeza ben erguida. Todo estaba xenial ata que o viu súa nai.

 -E esa camiseta? Non ves que é de home? Quítaa xa!

 -Non, mamá. Xa estou farto de me ocultar. Son Xulio, non Mariña, méteo na cabeza.

  -Non me chamas máis mamá- di mentres pon cara de que comeu algo en mal estado- ti xa non es a miña filla, non me es nada!

Estas palabras atravesáronlle o corazón. Non era a primeira vez que discutía con ela sobre ese tema, e as marcas sobre os seus brazos, cadeiras, nocellos... deixábano moi claro. Pero esta vez, será a derradeira.

Chorando, comezou a escribir a carta que atoparían na rocha que se sitúa preto de Saraiba, a cal terá o corpo de Xulio, agarrado por unha corda que lle rodea o pescozo, nunha das súas ramas.

A carta, di o seguinte:

“Non te culpes, muller que me deu a vida.

Ti non elixiches que xenitais tiña que desenvolver. Ti non escolliches que eu nacese co corpo equivocado e no seo dunha familia coa mente pechada.Non, por suposto que ti non seleccionaches nada, senón, eu nunca existiría.

Por favor, non quero que chores, nin Ximena, nin ningún dos outros rapaces da escola. Non gardedes un minuto de silencio pola vosa compañeira maltratada, porque ela xa leva moitos anos morta. Se queres chorar que sexa por Xulio, e deixade ao descuberto a vosa hipocrisía.

A única persoa que ten dereito a derramar unha bágoa por min, é Alfonso. El descubriu quen era o último día que os meus ollos ían a radiar un chisco de luz. El, fixo que me aceptase, fixo que perdese o medo a móstralle ao mundo quen son en realidade.

Alfonso, non quero que penses que tes a culpa de que estea aquí, esa responsabilidade só pode estar na mente doutra persoa. Desa persoa que en vez de darme todo o seu apoio nun momento moi delicado, ofreceume desprezo.

Tranquila, agora si, xa non son nada para ti. Tampouco vou a ser unha lápida a que visitar. Só serei unha carga menos na túa vida. Unha problema que se solucionou só.

Sempre me dicías que non o contase, que nas aldeas todo o novo se comenta, e que logo te coñecerían  como a nai do rapaz con cona. Pois agora, serás coñecida como a do fillo que se matou.

E para rematar, só dicir que espero que na miña lápida estea gravado o nome de Xulio, que é a persoa que veu a rematar a súa vida no mesmo lugar onde lle deu comezo. Ao carón dunha árbore que tivo que tomar como mellor amiga. Grazas por todo Saraiba.

Unha gran aperta a Alfonso,

Como a que me deches aquí onte.”